Të fitosh një çmim Oscar në botën e filmit do të thotë të jesh më i miri – kështu ka qenë gjithmonë dhe kështu kemi besuar dhe thënë gjithmonë – “ky aktrim/regji/skenë është për një Oscar”, madje ndonjëherë ai përshkrim përdorej për jo- krahasime filmike – “si ja dolët… për Oscar”.
Marrja e një statuje të artë konsiderohet si arritja më e madhe në film dhe jetë. Nuk ka njeri që nuk e ka imagjinuar të falënderojë të përlotur publikun në skenën e Dolby Theatre në Los Anxhelos, të përmend babanë dhe nënën e tij, Zotin dhe të shikojë me sfidë të gjithë ata që dyshojnë në të prej vitesh.
Por, ka dhjetëra aktorë, aktore, filma të preferuar që nuk u nominuan asnjëherë për Oscar. Kategoria që tregon më mirë se çdo tjetër se realiteti i Oscars mund të jetë krejtësisht ndryshe, është çmimi për regjisorin më të mirë.
Orson Welles
“Fillova nga maja dhe shkova poshtë”, thoshte ai. Topi të cilit ai i referohej sigurisht përfshin filmin Citizen Kane, për të cilin ai u nominua në 1941, por humbi nga legjendari John Ford dhe filmi How Green Was My Valley. Monumenti që Cane përfaqëson në histori sigurisht që na lejon të themi se ishte një padrejtësi e madhe, edhe pse në anën tjetër ishte një nga ata që, duke krahasuar listën e jo-oskaristëve me listën e fituesve të Oscarit, do të vendosnim në krye të atij ekipi.
Kane, me gjithë suksesin solid në kohën e tij, mori një rivlerësim të vërtetë në dekadat e ardhshme dhe pesë herë radhazi, nga 1962-2002, në përzgjedhjen e revistës Sight and Sound mbajti titullin e filmit më të mirë nga të gjitha kohërat, por pavarësisht kësaj, Welles pas vitit 1941 nuk u nominua më kurrë.
Howard Hawks
Përveç sulmit të Adolf Hitlerit ndaj Polonisë, viti 1941 do të mbetet i veçantë edhe për faktin se në të i madhi i dytë nga lista jonë, Howard Winchester Hawks, si dhe kolegu i tij Orson, u nominuan për herë të parë dhe të vetme për filmin Sergeant York. Me fjalë të thjeshta, Hawks ishte një njeri që bënte filma që audienca i donte, jo kritikët apo akademia.
Ai ndërmjetësoi një nga çiftet më të mëdha të yjeve të të gjitha kohërave Humphrey Bogart e Lauren Bacall, drejtoi Merlinka në Gentlemen Prefer Blondes, qëndroi pas kamerës në uesternin më të përsosur ndonjëherë në Rio Bravo ndërsa Ricky Nelson dhe Dean Martin këndoi My Rifle My Pony and Me. Përsëri, gjithçka nuk mjaftoi për çmimin kryesor dhe akademia vetëm e përjetësoi atë me një çmim nderi në 1974.
Alfred Hitchcock
Hitchcock për filmat Rebecca në 1940, Lifeboat 1944 dhe Spellbound 1945, mori nominime dhe humbi kryesisht me meritë. Por për Rear Window në 1954 dhe më në fund për Psycho në 1960 – nuk ka asnjë justifikim. Njeriu, imazhet e filmit të të cilit u bënë sinonim i kinemasë së shekullit të 20-të, gjithashtu, si Hawks, u vendos për një version nderi të djalit të artë.
Federico Fellini
Nuk do të llogarisim kategorinë për filmin më të mirë në gjuhë të huaj – filmin më të mirë ndërkombëtar, siç quhet tani. Pra, nëse përjashtojmë katër Oscarët për La Strada, Nights of Cabiria, 8 ½ dhe Amarcord, Fellini, megjithëse nuk fliste anglisht dhe krijoi në italisht, ai u nominua për regjisorin më të mirë në kategorinë kryesore tri herë.
Duke qenë se ne e dimë se si funksionojnë gjërat dhe se Oscar-i ndonjëherë jepet më shumë për reputacionin dhe arritjet e mëparshme, mundësia për të përjetësuar italianin tashmë legjendar me famë dhe për të pohuar veten si një institucion ndërkombëtar dhe jo ndër-anglisht, mungon nga Akademia për Herën e parë në vitin 1963 duke vendosur që Tom Richardson me Tom Jones bënë një punë më të mirë se Federico me 8 ½. Ai do të përsërisë të njëjtin gabim në 1970 dhe 1975 me Satyricon dhe Amarcord.
Stanley Kubrick
Nëse regjisorët mund të zgjidhnin vetë, ndoshta nuk do të kishte asnjë dyshim dhe Stanley do të kishte të paktën katër statuja në vitrinë – një për Dr Strangelove në 1964, tjetra për Odyssey në 1968, i treti për Clockwork Orange në 1971 dhe i katërti për Barry Lyndon në 1975.
Në vend që t’i jepet më në fund një Oscar njeriut që një numër jashtëzakonisht i madh njerëzish besojnë se drejtoi uljen në Hënë dhe na zbuloi sekretet e Iluminatit në filmin Eyes Wide Shut 1999, akademia amerikane e filmit e injoroi atë deri në fund. Për t’ia shtuar dëmtimit, në vitin 1980 ai u nominua edhe për regjisorin më të keq në parodinë anti-Oscar, Golden Raspberry, jo më pak se The Shining.
Sergio Leone
Numri i filmave – shtatë. Numri i kryeveprave të të gjitha kohërave – të paktën 3/7. Numri i nominimeve për Oscar – zero.
Ai që firmos disa nga kornizat më legjendare të filmuara ndonjëherë, krijuesi vizual i njeriut të paemër me cigare, fytyra e të cilit e mbuluar me pluhur, djersë dhe mjekër të parruar zbukuron çdo enciklopedi tjetër filmike, ai që fotot lëvizëse, si p.sh. arti i Hitchcock-ut, që është sinonim i artit të shtatë, ka mbetur përgjithmonë në hapësirën e verbër të perceptimit të akademikëve amerikanë.
Filmat e tij u dubluan në anglisht dhe pothuajse të gjithë trajtonin ri-imagjinimin mitik të Amerikës në grupet e ndërtuara të studiove italiane, të cilat vetë Amerika filloi t’i gjente disi vonë dhe të kërkonte frymëzim për rindërtimin e saj kinematografik, por as kjo nuk mjaftoi për njohje.
Ingmar Bergman
Bashkë me Fellinin, ndoshta mbreti i filmave “të huaj”. Emri dhe mbiemri që amerikanëve u pëlqente më shumë t’i renditnin si regjisorin e tyre të preferuar për të përforcuar përshtypjen e përsosjes së shijes së tyre. Duke pasur parasysh se filmat e tij shpërndaheshin shpesh në LA County, gjë që është një kërkesë që një film jo-anglisht të kualifikohej për kategori të ndryshme nga kategoria e paracaktuar në të cilën është e kufizuar pjesa tjetër e botës, Ingmar pati mundësinë tri vjet për të fituar një Oscar “të vërtetë” për regji.
Ishte hera e parë në vitin 1973 për Cries and Whispers, pastaj në 1976 dhe më në fund në 1984, por edhe atëherë, koha e butësisë nuk i vjen nga akademia, e cila bashkë me dy çmimet për filmin më të mirë të huaj, i mohon të madhit Ingmar statujën kryesore.
David Lynch
Vitrina në kabinën e zezë të Twin Peaks duhet të jetë plot me objekte që janë hija e statujave që krijuesi i saj inteligjent dhe vizual nuk i ka arritur kurrë. Por për një mrekulli të mrekullueshme, akademia kishte veshin që të paktën, siç thuhet në bisedë, t’i jepte një kokë, siç bëri Bergman, madje tri herë për veprat më të mira objektivisht – Elephant Man (1980), Kadife blu (1986) dhe Mulholland Drive (2001).
Quentin Tarantino
Tarantino ende nuk është shpërblyer. Në vitin 1994, Tarantino është më i mirë se Zemeckis dhe Pulp Fiction, është më i mirë se Forrest Gump; 2009 – Inglorious Bastards është me siguri më i dobët se Kill Bill, por Kill Bill nuk mori as një “drekë” dhe Bastards humbën nga Hurt Locker dhe Kathryn Bigelow; 2019 – Once Upon a Time in Hollywood, Parasite dhe Joker.
Akira Kurosawa
Ne e kthejmë kohën pas dhe mbyllim rrethin me ndoshta më të mëdhenjtë nga më të mëdhenjtë. Duke marrë parasysh reputacionin e tij dhe numrin e filmave të realizuar, Akira rrallëherë ishte një përfaqësues i Japonisë në kategorinë “të huaj” – ai mori pjesë tre herë dhe fitoi në 1951 me Rashomon.
Ai u nominua për një çmim të madh vetëm një herë – në 1985 me filmin monumental “Ran”, por u mposht nga Sydney Pollack me “Out of Africa”.