Një herë një udhëtar shkoi për të takuar Çanakian. Kur udhëtari arriti në shtëpinë e Çanakias muzgu dhe errësira sapo kishin filluar.
Kur udhëtari hyri brenda, pa që Çanakia ishte i zënë duke shkruar disa letra nën dritën e një llambë vaji (sepse në atë kohë nuk kishte energji elektrike).
Çanakia duke buzëqeshur e mirëpriti mysafirin dhe i kërkoi të ulej dhe më pas ai shpejt përfundoi punën që po bënte.
Menjëherë pas përfundimit të asaj pune. Çanakia e fiku llambën e vajit nën të cilën po shkruante letrat dhe më pas ndezi një llambë tjetër.
Udhëtari u befasua kur e pa këtë, por ai mendoi se mund të ishte një ritual i ndjekur nga indianët kur mbërrin një mysafir.
Prapëseprapë, udhëtari u bë kureshtar dhe pyeti: “A është kjo në Indi e zakonshme, kur mysafiri arrin në shtëpinë tuaj?”
Çanakia e pyeti: “Çfarë zakoni?”
Udhëtari u përgjigj: “Të fikësh një llambë dhe të ndezësh një llambë tjetër?”
Çanakia u përgjigj: “Jo, miku im i dashur. Nuk ekziston një ritual i tillë. Në fakt kur hyre ti, unë po punoja për një shkresë zyrtare, që i përket perandorisë sime, kombit tim.
Ky vaj i mbushur në këtë llambë është blerë nga paratë e thesarit kombëtar.
Por tani, unë jam duke folur me ty. Kjo është biseda ime personale dhe miqësore, jo ndonjë punë që lidhet me kombin tim. Kështu që unë nuk mund ta përdor atë llambë tani, pasi do të çojë në humbje të parave nga Thesari Kombëtar.
Prandaj e fika atë llambën dhe e ndeza këtë llambën tjetër, pasi vaji në këtë llambë është blerë nga paratë e mia personale.”
Mësimi:
Patriotizmi më i mirë është mos duash të zhvatësh shtetin tënd sa herë të të jepet mundësia.