Unë jam një demokrat i përjetshëm; Nuk kërkoj falje për këtë. Jam krenar për atë që partia ime përfaqëson dhe për çfarë qëndron.
Në kuadër të pjesëmarrjes sime në procesin demokratik dhe në mbështetje të kandidatit tim të zgjedhur, unë kam bindur disa nga mbledhësit më të mëdhenj të fondeve në historinë e partisë sime. Barack Obama më 2012. Hillary Clinton më 2016. Joe Biden më 2020. Muajin e kaluar unë bashkë-organizova grupin më të madh të mbledhjes së fondeve që mbështeste ndonjë kandidat demokrat ndonjëherë, për rizgjedhjen e Presidentit Biden. I them të gjitha këto vetëm për të shprehur se sa shumë besoj në këtë proces dhe sa i vlefshëm mendoj se është ky moment.
Unë e dua Joe Biden. Si senator. Si nënpresident dhe si president. Unë e konsideroj atë një mik dhe besoj në të. Besoj në karakterin e tij. Besoj në moralin e tij. Në katër vitet e fundit, ai ka fituar shumë nga betejat me të cilat është përballur.
Por e vetmja betejë që ai nuk mund ta fitojë është lufta kundër kohës. Askush nga ne nuk mundet. Është shkatërruese ta thuash, por Joe Biden me të cilin isha tre javë më parë në mbledhjen e fondeve nuk ishte Joe “big F-ing deal” Biden i vitit 2010. Ai nuk ishte as Joe Biden i vitit 2020. Ai ishte i njëjti njeri që të gjithë e pamë në debat.
A ishte i lodhur? Po. Një i ftohtë? Ndoshta. Por liderët tanë të partisë duhet të ndalojnë së na thënë se 51 milionë njerëz nuk e panë atë që ne sapo pamë. Të gjithë jemi kaq të tmerruar nga perspektiva e një mandati të dytë të Trump, saqë kemi zgjedhur të injorojmë çdo shenjë paralajmëruese. Intervista e George Stephanopoulos vetëm sa përforcoi atë që pamë një javë më parë. Si demokratë, ne kolektivisht e mbajmë frymën ose e ulim volumin sa herë që shohim presidentin, të cilin e respektojmë, të dalë nga Air Force One ose të shkojë para një mikrofoni për t’iu përgjigjur një pyetjeje që s’është në skriptë.
A është e drejtë të theksohen këto gjëra? Duhet të jetë. Kjo ka të bëjë me moshën. Asgjë më shumë. Por edhe asgjë që mund të kthehet mbrapsht. Ne nuk do të fitojmë në nëntor me këtë president. Për më tepër, ne nuk do të fitojmë Dhomën (House) dhe do të humbasim Senatin. Ky nuk është vetëm mendimi im; ky është mendimi i çdo senatori, anëtari të Kongresit dhe guvernator me të cilin kam folur privatisht. Secili, pavarësisht se çfarë ai ose ajo thotë publikisht.
Na pëlqen të flasim për mënyrën sesi Partia Republikane ka hequr dorë nga i gjithë pushtet dhe të gjitha tiparet që e bënë atë kaq të frikshme me Ronald Reagan dhe George H.W. Bush, për një person të vetëm që kërkon të mbajë presidencën dhe megjithatë shumica e anëtarëve tanë të Kongresit po zgjedhin të presin dhe të shohin nëse diga prishet. Por diga është prishur. Mund të vendosim kokën në rërë dhe të lutemi për një mrekulli në nëntor, ose mund të themi të vërtetën.
Është e pasinqertë, në rastin më të mirë, të argumentohet se demokratët kanë folur tashmë me votën e tyre dhe për këtë arsye emërimi është zgjidhur dhe ka përfunduar, kur sapo kemi marrë informacione të reja dhe shqetësuese. Ne të gjithë mendojmë se republikanët duhet të braktisin kandidatin e tyre tani që ai është dënuar për 34 krime. Ky është gjithashtu informacion i ri dhe shqetësues. Demokratët kryesorë – Chuck Schumer, Hakeem Jeffries, Nancy Pelosi – dhe senatorët, përfaqësuesit dhe kandidatët e tjerë që përballen me humbjen në nëntor duhet t’i kërkojnë këtij presidenti që vullnetarisht të tërhiqet.
Të gjitha historitë e frikshme që po tregohen për atë që do të mund të ndodhte më pas thjesht janë të pavërteta. Sipas të gjitha gjasave, paratë në arkën Biden-Harris mund të shkojnë për të ndihmuar në zgjedhjen e kandidatit për president dhe për nënpresident dhe demokratëve të tjerë. I nominuari i ri nuk do të lihej jashtë votimit në Ohajo. Ne demokratët kemi një vend shumë emocionues. Ne nuk ‘vajosim’ liderë ose nuk biem nën ndikimin e një kulti të personalitetit; ne votojmë për president. Ne mund të parashikojmë lehtësisht një grup prej disa demokratësh të fortë që do të dalin përpara për të qëndruar dhe për të na thënë pse ata janë më të kualifikuarit për të udhëhequr këtë vend dhe për të marrë disa nga tendencat thellësisht shqetësuese që po shohim nga turneu hakmarrës që Donald Trump e quan fushatë presidenciale.
Le të dëgjojmë nga Wes Moore dhe Kamala Harris dhe Gretchen Whitmer dhe Gavin Newsom dhe Andy Beshear dhe J.B. Pritzker dhe të tjerë. Le të biem dakord që kandidatët të mos sulmojnë njëri-tjetrin, por, në kohën e shkurtër që kemi, të fokusohen në atë që do ta bëjë këtë vend të ngrihet lart. Pastaj ne mund të shkojmë në konventën e Demokratëve muajin tjetër dhe ta shohim.
A do të ishte një tollovinë? Po. Demokracia është tollovinë. Por a do ta gjallëronte partinë tonë dhe do të zgjonte votuesit që, shumë përpara debatit të qershorit, ishin larguar? Sigurisht që po. Rruga e shkurtër deri në ditën e zgjedhjeve do të ishte një përfitim për ne, jo një rrezik. Do të na jepte mundësinë për të shfaqur të ardhmen pa kaq shumë kërkime të opozitës dhe fushata negative që vijnë me këto sezone zgjedhore tepër të gjata dhe të shtrenjta. Kjo mund të jetë një kohë emocionuese për demokracinë, siç sapo e kemi parë me rreth 200 kandidatë francezë që dhanë dorëheqje dhe vendosën në pritje ambiciet e tyre personale për të shpëtuar demokracinë e tyre nga e djathta ekstreme.
Joe Biden është një hero; ai shpëtoi demokracinë më 2020. Ne kemi nevojë që ai ta bëjë atë përsëri më 2024.
George Clooney është një aktor, regjisor dhe producent filmash.
