Më 6 gusht, në një lëvizje të befasishme, forcat ukrainase të freskëta dhe të stërvitura mirë hyjnë në rajonin e Kurskut të Rusisë.
Ata e pushtojnë atë.
Shpëtojnë rekrutët në kufi dhe pushtojnë 1 mijë e 200 kilometra katrorë.
Ata përparojnë në bordin e automjeteve të blinduara amerikane dhe tankeve britanike.
Moska tregon imazhet dhe thotë “e shihni? Është NATO ajo që na sulmon”.
Analistët tregohen të kujdesshëm.
Vetëm në javën e dytë të pushtimit vjen një gjysmë bekimi nga Pentagoni: “Përdorimi i armëve amerikane në Kursk është në përputhje me marrëveshjet, shërben për të mbrojtur Ukrainën, mjetet e gjurmuara janë një gjë, raketat me rreze të gjatë janë një gamë tjetër”.
Për Atacms dhe sistemet e tjera të armëve që mund të godasin thellë Rusinë, ndalimi mbetet.
Putini ka zgjedhur të heshtë.
Por presidenti Biden gjithashtu po e shmang diskutimin.
Dy fjalë mbeten në ajër derisa t’i shqiptojë presidenti ukrainas, Volodymyr Zelensky.
“Nuk ka vija të kuqe, aleatët tanë nuk duhet të kenë frikë nga reagimet e Moskës. Për të fituar ne duhet të jemi në gjendje të përdorim të gjitha armët perëndimore”.
Një film i parë tashmë.
Ukrainasit që në vitin 2022 po bëjnë thirrje për raketa antitank për të zmbrapsur tanket që hyjnë nga të gjitha anët.
Perëndimorët që hezitojnë, kanë frikë të provokojnë Moskën dhe më në fund pranojnë forcat antitank që shkatërrojnë kolonat ruse.
Më pas radha e mjeteve të blinduara, tankeve, raketave balistike dhe në fund luftarakët F16.
Gjithmonë ukrainasit pyesin, perëndimorët kanë frikë nga reagimi bërthamor rus dhe më pas japin leje.
Mes amerikanëve, këshilltari për sigurinë kombëtare, Jake Sullivan, është më i kujdesshmi në lidhje me kalimin e vijave të kuqe. Italia është ndër aleatët evropianë.
Një muaj pas thyerjes së tabusë, pushtimit të territorit sovran të një fuqie bërthamore, ukrainasit në Kursk po hapin llogore, duke u përgatitur për të kaluar dimrin në shtëpinë e armikut.
Ndërsa presin dritën e plotë jeshile perëndimore për të përdorur Atacms (rreze 300 kilometra), ata mjaftohen me dronët e bërë vetë.
Të shtunën, mjete ajrore pa pilot nga Kievi goditën një depo armësh në Voronish, në territorin rus rreth 100 kilometra nga kufiri ukrainas.
Ishte një magazinë për raketat Iskander dhe raketa të reja koreane, dje pati sërish shpërthime.
Dronët e prodhuar në Ukrainë mund të udhëtojnë deri në 600 kilometra, por ato mbajnë një ngarkesë relativisht të vogël shpërthyese dhe goditjet si ajo e së shtunës janë të rralla.
Një raketë balistike si Atacms ose Himars ka një kokë lufte deri në 240 kilogramë.
“Me ato raketa do të ishim në gjendje të shkatërronim pjesën e pasme ruse, të ndërpresim linjat e tyre logjistike, të kufizojmë furnizimet në llogore. Kur ia paraqitëm propozimin amerikanëve, Këshilltari i Sigurisë i SHBA-ve, Jake Sullivan, argumentoi se do të ishte e kotë të jepeshin raketa për të goditur aeroportet, sepse rusët tashmë i kanë zhvendosur avionët luftarakë-bombardues më larg. Mund të jetë gjithashtu e vërtetë, por brenda rrezes së veprimit të Atacms numërojmë 250 objektiva ushtarakë”.
Kështu thotë, Oleh Zhdanov, ish-shefi i Shtabit të Përgjithshëm të Ukrainës dhe analist i njohur ushtarak, i cili do të donte më shumë F16, më shumë anti-ajrorë, më shumë raketa, më shumë sisteme elektronike për bllokimin e raketave dhe dronëve të armikut.
Dhe mbi të gjitha ai do të donte të ishte në gjendje t’i përdorte ato.
Marrë nga “Corriere Della Sera”, përshtatur për Albanian Post