Krejt palogjike dhe aspak shkencore, që ajo të jetë latine. I hedhim një sy fjalorit të shqipes dhe kemi:
TERË f.
- Toka e thatë dhe e palëvizshme e bregut (në kundërvënie me ujin), stere. Një e treta është terë, dy të tretat det. Luftoi në det dhe në terë.
- Ana e thatë e një copë tjegulle a e një rrase prej guri në lojën lagaterë; kund, lagë, Tera e petës së gurit.
TER kal.
Thaj. Teri çarçafët (këmishën), teri lotët, teri duhanin.
E teri tokën era, ter në diell (në zjarr, në erë), Endej për ta terur.
TEREM vetv.
- Thahem, u terën rrobat, u ter kripa, u ter moçali, m’u ter goja (fyti, gjuha).
U terën pas zjarrit.
STERE f.
Toka e thatë dhe e qëndrueshme e bregut (në kundërvënie me sipërfaqen e lëkundshme të ujit të detit), terë; kund. lagë. Dolën (zbritën) në stere, banon në stere, ndërmjet detit dhe steresë, rrip toke që lidh detin me sterenë.
SHTERJE f.
Veprimi dhe gjendja sipas kuptimeve të foljeve SHTER, SHTERET. Shterja e krojeve (e burimeve).
SHTERP mb.
- vet. f. Që nuk pjell fare ose që nuk është mbarsur një vit (për femrat e rritura të disa kafshëve shtëpiake si delja, dhia, lopa etj.). Dele (dhi, lopë) shterpë.
- vet. f. bised. Që nuk lind fëmijë, grua shterpë, mbeti shterpë.
- Që nuk lidh fare (për lulet); që nuk ka lidhur kalli (zakonisht për misrin), lule shterpë, ajo tokë e lë shterpë bimën.
PASTËRMA f.
Mish i prerë në rripa, i vënë në kripë dhe i tharë në tym, që ruhet për dimër; gjella që bëhet me këtë mish, pastërma lopë (derri, kau), mish pastërma, bëj pastërma.
PASTËRTI f.
- Të qenët i pastër, vetia e dikujt a e diçkaje të pastër, pastërti e madhe (shembullore). Pastërti morale (shpirtërore), pastërtia e ajrit (e mjedisit), pastërtia e farës, pastërtia e ndjenjave (e shpirtit), pastërtia e gjuhës, shkalla e pastërtisë së një lënde, mban pastërti, këtu ka pastërti, i prish pastërtinë.
Pa haruar këtu fjalët shqipe: trojë, truall, trok, etj.
Aleksander Hasanas
/TV Arbëria