Kur dy armiq të hidhur thonë të njëjtën gjë, duhet të jetë e vërtetë.
Sidomos nëse fjalët e tyre pasohen nga vepra.
Të enjten folën Hassan Nasrallah, Sekretari i Përgjithshëm i Hezbollahut dhe Yoav Gallant, ministri izraelit i Mbrojtjes.
Për njërin, shpërthimet e radiove janë “aktet e luftës” të Izraelit; për tjetrin, lufta kundër Hezbollahut “hyn në një fazë të re” e cila zhvendos “qendrën e gravitetit” në veri me një devijim relativ të “forcave, burimeve dhe energjive”.
Njohja e ndërsjellë, faktike, nuk përjashton që të dyja palët të ndalojnë dhe të fillojnë një “fazë komplekse negociatash”.
Por kushtet për të arritur atje janë të vështira.
Hezbollahut i duhet të korrë një sukses që të mos turpërohet; Izraelit i duhet të eliminojë kërcënimin e vazhdueshëm të Hezbollahut ndaj banorëve në kufirin e Libanit.
Fjalët e Nasrallah dhe Gallant janë dy deklarata lufte në një luftë tashmë në zhvillim e cila tani po merr një hap më me intensitet.
Dy ditë më parë, ndërsa Nasrallah ishte në ekranet libaneze – nga një vend i panjohur për sigurinë e tij – avionët izraelitë thyen barrierën në qiejt e Bejrutit, raketat e Hezbollahut shpërthyen menjëherë dhe Izraeli u përgjigj me forcat e tij ajrore kundër stacioneve raketore.
Dje, i njëjti skenar: 140 raketa nga Libani kundër Izraelit, sulm vdekjeprurës izraelit në Bejrut, i cili shkatërroi një ndërtesë të tërë që strehonte një komandë dhe komandantë të Hezbollahut.
Pika e kthesës e zgjeron përfundimisht konfliktin në shkallë rajonale, diçka që SHBA-ja është përpjekur ta parandalojë që nga fillimi i krizës, me rrezikun e hyrjes në terren të mysafirit iranian.
Përveç nëse pas sinjaleve përkatëse, të rënda, ka ende një dritare të ngushtë negociuese për një pezullim të armiqësive – kini parasysh përkohësisht.
Jo e pamundur edhe sepse as Hezbollahu dhe as Izraeli nuk janë gati të shkojnë në luftë totale.
Megjithatë, Jerusalemi duhet të sigurojë që zona në kufi me Libanin të bëhet sërish e banueshme.
Kafshatë e vështirë për t’u kapërdirë për Partinë e Zotit e cila sapo ka pësuar dëmin, viktimat dhe mbi të gjitha poshtërimin e sulmit ndaj radiove.
Si të qëndroni pa reaguar?
Por duke premtuar hakmarrje, vetë Nasrallah u largua në mënyrë eksplicite.
Nëse ai mendon se është e përshtatshme për të, dhe nëse drejtorët e Teheranit mendojnë gjithashtu se është e përshtatshme për ta, ai gjithashtu mund ta shtyjë atë.
Shtyrja e një përplasjeje të hapur, e cila mund të çojë në një pushtim tokësor, mund të jetë e vlefshme, sepse Hezbollahut i duhet të shërojë plagët e tij dhe të riparojë dëmtimin e rëndë në rrjetin e komunikimit dhe të logjistikës së brendshme.
Duke shpërthyer telekomandimet, Izraeli ka ndikuar në sistemin nervor të Partisë së Zotit.
Nga ana e tij, Izraeli, pavarësisht se ka lëshuar gjithnjë e më shumë forca nga Gaza, nuk është gati të hapë frontin verior.
Të dy kanë arsye egoiste për të ngecur.
Por çfarë duhet të arrijnë për t’i dhënë vetes një pushim?
Izraeli duhet t’i kthejë njerëzit e zhvendosur në veri.
Hezbollahu ka thënë gjithmonë se është i hapur për një zgjidhje të negociuar me kusht që armiqësitë në Gaza të pushojnë – gjë që do t’i bënte të lumtur edhe amerikanët, egjiptianët, etj. dhe, mbi të gjitha, palestinezët e Rripit.
Perspektiva ndoshta jo plotësisht e vdekur.
Megjithatë, kjo fije që do të çonte në një de-përshkallëzim, qoftë edhe për një periudhë të kufizuar, është shumë e hollë.
Perceptimi se Izraeli ka kaluar një vijë të kuqe është shumë i fortë.
Duke supozuar se as Jerusalemi, as Hezbollahu dhe as Teherani nuk duan të hyjnë dhe të fillojnë një luftë rajonale tani, janë shfaqur dinamika që ata nuk i kontrollojnë dhe që mund të dalin jashtë kontrollit.
Aftësia amerikane dhe e të tjerëve – egjiptianëve, katarit, sauditëve – për të frenuar Izraelin dhe kundërshtarët e tij është zvogëluar shumë dhe jo vetëm për shkak të klimës dhe pasigurisë zgjedhore në Washington.
Netanyahu nuk hezitoi t’i thotë një bashkëbiseduesi nga Shtëpia e Bardhë, Amos Hochstein: ne gjithmonë falënderojmë Shtetet e Bashkuara, por kur siguria jonë është në rrezik, ne vendosim vetë.
Shpërthimi i pager-it është një shembull i mirë i një “aksidenti” që diplomacia amerikane absolutisht nuk e donte dhe e tha këtë.
Izraeli nuk e pranon më gjendjen e luftës së vazhdueshme kufitare që i përshtatej Hezbollahut dhe përfaqësuesve të tij iranianë.
Si kundërpërgjigje, sulmi ndaj pajgerëve dhe radiove të Hamasit ishte një akt lufte, një luftë e nisur nga Hezbollahu më 8 tetor, jo e terrorizmit.
Prandaj lufta “legjitime” edhe nëse është jashtë kuadrit të së drejtës ndërkombëtare të kodifikuar para epokës kibernetike.
Por Netanyahu nuk merr parasysh pasojat e thella të një lufte rajonale në balancat ndërkombëtare.
Izraeli duhet të mendojë për mbijetesën e tij.
Por ai duhet të mendojë edhe për aleatët e tij të vjetër, SHBA-në në radhë të parë, por ata perëndimorë në përgjithësi, dhe ata potencialë, veçanërisht nga Gjirin, të cilët i duhen për mbijetesë dhe prosperitet afatgjatë dhe që nuk duan luftë.
Nëse shpresoni se do të vijë një Donald Trump i rizgjedhur dhe do të heqë gështenjat nga zjarri, mos u gënjeni.
Donaldi nuk i bën dhurata askujt.
Marrë nga “La Stampa”, përshtatur për Albanian Post