“Tubimi Kombëtar”, “Reforma” në Mbretërinë e Bashkuar dhe të tjerë kanë hedhur poshtë të gjitha akuzat për ekstremizëm, por të vendosësh kufirin nuk është e thjeshtë.
Dy zgjedhjet evropiane po kërcënojnë të ngrenë në masë të madhe të djathtën e vijës së ashpër në dy vende që deri më tani i kanë privuar asaj një moment depërtimi, raporton euronews.
Në zgjedhjet e parakohshme legjislative të Francës, Tubimi Kombëtar (RN) i Marine Le Pen kryesoi sondazhet në raundin e parë të fundjavës së kaluar, duke i dhënë asaj një shans të fortë për të fituar vende të mjaftueshme për të detyruar presidentin francez, Emmanuel Macron të “bashkëjetojë” me të në qeveri.
Ndërkohë, zgjedhjet britanike sollën rritje për Reformën në Mbretërinë e Bashkuar të Nigel Farage, version i riemërtuar i “BREXIT Party”. Ndërsa sistemi zgjedhor i Mbretërisë së Bashkuar do të thoshte se mund të fitojë vetëm një vend, Reforma ka marrë pesë deputetë – ndoshta edhe shkaku i dobësimit të konservatorëve që ishin në pushtet për 14 vjet.
Pas zgjedhjeve evropiane të muajit qershor, në të cilat partitë e shumta të së djathtës ekstreme shënuan fitore, shfaqjet e RN dhe Reformës do të shikohen nga afër për çdo tregues të mëtejshëm se e djathta evropiane po marshon drejt ekstremit.
Megjithatë, ndërsa shumë nga kundërshtarët e tyre dhe shumë nga mediat i përshkruajnë të dyja partitë si “të djathta ekstreme”, figurat kryesore në të dyja partitë kanë këmbëngulur prej kohësh se ato nuk të tilla. Në vend të kësaj, ata pretendojnë se flasin për “popullin” me një mesazh që ndërthur ndjenjat e vijës së ashpër kundër imigracionit dhe një thirrje për “vlerat tradicionale”.
Pra, sa janë jashtë normës këto parti, në të vërtetë?
Ekstremizëm i moderuar
Tim Bale, profesor i politikës në Queen Mary, Universiteti i Londrës, tha se me gjithë ksenofobinë dhe islamofobinë shpeshherë të hapur, Reforma në Mbretërinë e Bashkuar është një “parti e djathtë radikale populiste” dhe jo e “djathtas ekstreme”.
“Nigel Farage ka të bëjë gjithmonë me tërheqjen e një dallimi midis ‘popullit’ dhe ‘elitës’ që supozohet të na ketë tradhtuar të gjithëve”, tha ai për Euronews, “veçanërisht kur bëhet fjalë për llojin e imigracionit që duket se kërcënon të ndryshojë ‘kulturën’ e vendit, çfarëdo që të nënkuptojë kjo”.
“Por partia e tij nuk i ka rrënjët në lëvizjet e fshehta shpesh të dhunshme, fashiste, për të cilat raca është ende një çështje jo vetëm e dallimeve kulturore, por gjenetike; as angazhimi i Reformës së Mbretërisë së Bashkuar ndaj demokracisë parlamentare nuk vihet në pikëpyetje”.
Reforma është me të vërtetë nga jashtë më e butë për këto çështje se shumë parti të ngjashme evropiane.
Demokratët suedezë, të cilët mbështesin qeverinë e koalicionit të qendrës së djathtë të vendit të tyre, por nuk janë pjesë e saj, kanë investuar përpjekje serioze për t’u ndarë nga disa nga elementët që u bashkuan për t’i themeluar. Një nga paraardhësit e tyre ishte një parti e quajtur “Keep Sweden Swedish” – një slogan që partia e përdori edhe në vitet 1990.
Megjithatë, të tjerët po luftojnë jo vetëm për të hequr elementet e së kaluarës ekstremiste, por edhe pretendimet se ata janë ende ashtu. Partia finlandeze, e cila është anëtare e koalicionit qeverisës të Finlandës, është tronditur nga një sërë skandalesh që zbulojnë se anëtarët e zgjedhur aktualë kanë marrë pjesë në mitingje neo-naziste, ku simbolet që i përkisnin Rajhut të Tretë ishin shfaqur dukshëm.
Më e famshmja është Alternativa për Gjermaninë (AfD), të cilën autoritetet federale gjermane e kanë vënë nën vëzhgim për shkak të lidhjeve të dyshuara të saj me grupet ekstremiste të ekstremit të djathtë.
Ndërsa partia këmbëngul se nuk ka asnjë lidhje me neo-nazistët, skandalet që përfshijnë anëtarët e saj vazhdojnë të vijnë: një nga udhëheqësit e saj më të shquar, Björn Höcke, u dënua këtë vit për përdorimin e një slogani të ndaluar nazist në një tubim. Sidoqoftë, AfD sondazhet vazhdimisht mirë, duke shënuar gati 16 për qind të votave kombëtare në zgjedhjet evropiane të këtij viti.
Edhe RN ka vënë vijën ndaj AfD-së dhe mashtrimeve të saj. Ajo refuzoi të toleronte anëtarësimin e partisë në grupin e Identitetit dhe Demokracisë (ID) të Parlamentit Evropian, pasi një parlamentar kryesor, Maximilian Krah, i tha një gazete italiane se ai “nuk do të thoshte kurrë se kushdo që mbante uniformën SS ishte automatikisht kriminel”.
Kur u publikuan komentet e tij, RN dhe disa parti nga delegacionet e vendeve të tjera votuan për ta përjashtuar AfD-në nga grupi, i cili tashmë është më i djathti në parlament.
Por, lëvizje si këto nuk do të thotë se RN nuk është një parti e ekstremit të djathtë.
“Të tjerët që dominuan partinë ishin të dënuar kriminelë nga Organizata e Ushtrisë Sekrete – organizata terroriste OAS e përbërë nga oficerë të ushtrisë dhe policisë të angazhuar për të parë Algjerinë të mbetet një koloni franceze”, shpjegon ajo.
“Anëtarët themelues përfshinin gjithashtu disa që luftuan në Algjeri, duke përfshirë vetë Le Pen Senior, i cili ishte një parashutist dhe oficer i inteligjencës atje në 1957 dhe ishte përfshirë në akte torture. Togeri 28-vjeçar e përshkroi me fjalët e tij rolin e tij në Algjeri si “një përzierje mes të qenit oficer SS dhe agjentit të Gestapos”.
Sa i përket udhëheqjes aktuale të partisë, Ramdani sheh pak prova të një shkëputjeje kuptimplotë me të kaluarën.
“Marine Le Pen pretendon se ka zbutur dhe diversifikuar partinë, por ajo ende ankohet rregullisht se ‘emigrantët e kthejnë Francën në një grumbullim gjigant’ dhe se ‘të gjitha lagjet pushtohen nga të huajt’. Ajo mbetet shumë një çip jashtë bllokut të vjetër”.
Le vice Anglais
Ndërkohë, Mbretëria e Bashkuar ka një histori të gjatë të partive politike raciste të së djathtës ekstreme, por ndryshe nga shumë vende evropiane, rrallëherë i ka parë ato të arrijnë sukses zgjedhor në ndonjë nivel domethënës.
Një përjashtim tronditës erdhi në zgjedhjet evropiane të vitit 2009, kur Partia Kombëtare Britanike (BNP) në mënyrë eksplicite etnonacionaliste fitoi dy vende nda disa që i takojnë Mbretërisë së Bashkuar pas një fushate të luftuar mbi një platformë islamofobike dhe kundër imigracionit.
BNP ishte shumë e stigmatizuar dhe momenti i saj si një forcë efektive elektorale ishte i shpejtë. Pasi Nick Griffin, mohuesi i Holokaustit që e çoi atë në pikën më të lartë në vitin 2009, u largua, partia u atrofizua me shpejtësi dhe sot mezi ekziston. Në vend të kësaj, Mbretëria e Bashkuar është mikpritëse e një sërë lëvizjesh të djathta ekstreme që veprojnë në periferi të politikës partiake dhe kandidatëve të përhershëm në vetëm disa vende ku ata luftojnë për të fituar ndonjë votë fare.
“Linja midis varianteve të ndryshme të ekstremit të djathtë është edhe e mirë dhe e paqartë, veçanërisht kur bëhet fjalë për njerëzit e përfshirë në bazë”, thotë Bale. “Ky është veçanërisht rasti, ndoshta, në Britani. Në fund të fundit, kushdo me ndonjë nofkë politike e di se, në fillim të postit, partitë e djathta ekstreme që përndryshe mund të tërhiqen të kenë pak ose aspak shanse për të fituar ndonjë mandat. Dhe kështu, si rezultat, ata mund të gravitojnë në vend të një partie populiste radikale të djathtë”.
Krahasuar me partitë që qëndrojnë në skaj, Reforma nuk është vetëm e moderuar, por shumë e profesionalizuar, e zgjuar politikisht dhe e aftë për të zhvilluar një fushatë mbarëkombëtare të mirëfinancuara.
Ai gjithashtu apelon për një pjesë dukshëm të gjerë të votuesve, vlerat e të cilëve priren të kombinojnë pikëpamjet ekonomike relativisht të majta me besimet kulturore dhe sociale tradicionaliste të krahut të djathtë.
